انتقال سالانه بیش از ۱۲۳ میلیارد لیتر نفت خام و فرآورده در داخل کشور
امروزه مساله انتقال انرژی بویژه فرآورده های نفتی به وسیله خط لوله در هر کشوری یکی از مهم ترین موضوعات در زمینه امنیت انرژی می باشد که بسیاری از کشورها در صادرات یا واردات انرژی و یا در تامین نیاز داخلی خود به مسیرهای عبور آن توجه خاصی می کنند، چون این خطوط به عنوان […]
شاخص عمده برای امنیت اقتصادی در زمینه انرژی؛ دسترسی مردم و صنایع به منابع انرژی و دسترسی به بازارهای صادراتی است. در زمینه، دسترسی مردم به فرآورده های نفتی باید گفت که این امر به واسطه پالایش نفت خام توسط پالایشگاه های کشور و تولید فرآورده ها در آنها انجام می گیرد. بخش پالایش ایران توسط ۱۰ پالایشگاه داخلی با ظرفیت اسمی حدود ۲٫۳ میلیون بشکه در روز به منظور تامین نیازهای انرژی داخل کشور، تامین بخشی از خوراک صنایع و واحدهای پتروشیمی و صادرات پاره ای از فرآورده های مازاد بر مصرف داخلی فعالیت دارد. عمده فرآورده های نفتی که در ۱۰ پالایشگاه کشور در حال حاضر تولید می شود شامل بنزین، گازوئیل و نفت کوره، گاز مایع و نفت سفید می باشد که عمدتاً به مصارف داخلی رسیده و بخشی از بنزین، نفت کوره و گازوئیل تولیدی نیز صادر می شود. در حال حاضر پالایشگاه های آبادان، اصفهان، کرمانشاه، تهران، لاوان، تبریز، اراک، شیراز و بندرعباس، ستاره خلیج فارس در زمینه تبدیل نفت خام به فرآورده های نفتی جهت تأمین نیازهای داخلی و صادرات به دیگر کشورها مشغول فعالیت هستند. طرز قرارگیری این پالایشگاهها به نحوی بوده است که این پالایشگاه ها عمدتاً در کانون اصلی جمعیتی در مناطق خود ساخته شدند تا کمترین فاصله را با مراکز جمعیتی داشته باشند و با کمترین فاصله فرآورده های نفتی مورد نیاز مردم را به دست آن ها یا بازارهای صادراتی برسانند.
استانهایی که به عنوان قطب اصلی جمعیت ایران محسوب می شوند، در نواحی مرکزی (تهران، اصفهان، فارس) و شمالی (گیلان، مازندران، گلستان) و شمالغربی (آذربایجان شرقی، غربی، اردبیل) قرار دارند. پالایشگاه های ایران نیز عمدتاً در این مناطق یا در استان های مجاور آنها ساخته شده اند. تنها استثناء استان خراسان رضوی است که علیرغم جمعیت زیاد آن، پالایشگاهی در آنجا ساخته نشده است. که علت آن، فاصله زیاد این استان با میادین تولید نفت خام می باشد. در واقع این استانها بیشترین فاصله را با میادین تولید ایران دارند. بنابراین در استانهایی که در آنها پالایشگاه ندارند فرآورده ها عمدتاً از طریق خطوط لوله یا نفتکش های جاده ای و یا راه آهن جابه جا می شوند.
اگر نگاهی به تاریخ صنعت پالایش و پخش کشور داشته باشیم می بینیم که افزایش مصرف فرآورده های نفتی، آگاهی از مناسب بودن این مواد برای مصارف مختلف و ایجاد صنایع بزرگ و کوچک، نقش پخش و توزیع مواد نفتی را حساس تر کرد. وابستگی صنعتی، اجتماعی و اقتصادی به مواد نفتی به مرحله ای رسید که در سال ۱۳۳۲ نیاز به تأمین مصرف استان های شمالی و مرکزی کشور از راه مناسب و مطمئن احساس شد. از مدت ها قبل روشن شده بود که وسایل مختلف حمل و نقل فرآورده های نفتی اعم از نفتکش ها و مخزن دارهای راه آهن با توجه به حجم نیازها و گسترش روزافزون تقاضا در آینده وسایل قابل اطمینانی نخواهند بود. به دنبال گسترش وسائط موتوری، پیشرفت های صنعتی، بالا رفتن سطح زندگی مردم و عادت به مصرف سوخت تصمیم به احداث خطوط لوله برای حمل مواد نفتی وارد مراحل جدی تر شد. بنابراین احداث خط لوله، امکان تأمین مقدار پیش بینی شده مواد نفتی را به طور اطمینان بخشی میسر می ساخت. تلاش پیگیر آغاز شد و اولین ثمره آن، نخستین خط لوله سراسری ایران بود که با ظرفیت ۱۰۰ هزار بشکه در روز در مهر ۱۳۳۶ آغاز به کار کرد. حمل و نقل فرآورده های نفتی، نقاط مرکزی، شمال و شرق کشور را در نوردید. افزایش مصرف فرآورده های نفتی در ناحیه مرکزی چنان سریع بود که پالایشگاه تهران ساخته شد و شروع به کار کرد و در سال ۱۳۴۴ به منظور تأمین نفت خام مورد نیاز پالایشگاه تهران خط لوله ای به طول ۷۵۴ کیلومتر احداث شد. خطوط لوله ری- قزوین- رشت، ری- شاهرود- مشهد خطوطی بودند که به تدریج ساخته شده و کار انتقال فرآورده های نفتی را انجام دادند. در زمان شروع، تکنولوژی خطوط لوله برای کشورمان بسیار جدید بود به طوریکه این تکنولوژی از نظر علمی حداقل ۵۰ سال از سطح علمی دانشگاه های کشور جلوتر بود. حالا پس از گذشت بیش از ۵۰ سال از آن روزها، خطوط لوله چنان ابعاد گسترده ای یافته اند که در حوزه مدیریت، امور خطوط لوله و مخابرات نفت ایران، شریان اصلی سوخت رسانی به تمام کشور و یکی از حساس ترین مسوولیت ها را بر عهده دارد.
شرکت خطوط لوله و مخابرات نفت ایران یکی از شرکت های زیرمجموعه شرکت ملی پالایش پخش است که وظیفه عمده آن انتقال نفت خام از میادین نفتی به پالایشگاه ها و تامین خوراک آنها و تحویل و انتقال فرآورده های نفتی از پالایشگاه ها و مبادی وارداتی به انبارهای نفت و مراکز عمده نفت مانند نیروگاه ها و مجتمع های پتروشیمی است.
جابجایی نفت و فرآورده های نفتی از طریق خط لوله علاوه بر اینکه ایمن تر بوده و از سوی دیگر تابع شرایط جوی نیز نیست و هیچ وقت متوقف نخواهد شد، از نظر اقتصادی بسیار مقرون به صرفه است به طوری که نسبت به نفتکش جاده ای و راه آهن، یک هفتم هزینه دارد. انتقال از طریق خطوط لوله باعث صرفه جویی اقتصادی، انتقال ایمن و پایدار، ارتقای ایمنی جاده ها و سهولت انتقال مواد نفتی، کاهش حمل و نقل بین شهری می گردد. نباید چون همه سیستم انتقال در زیر زمین قرار دارد و دیده نمی شود، از نقش و اهمیت کارکنان بخش انتقال فرآورده ها غافل شد. قطعا در صورت توقف یا اختلال در این خطوط لوله، کشور با مشکل عمده مواجه شده و نیروگاه ها و پالایشگاه های متعددی قادر به ادامه حیات نیستند. به همین ترتیب حلقه های پایین تر مرتبط با آن ها از جمله پمپ بنزین ها و … نیز نمی توانند نیاز خود را تامین کنند و اینجاست که در زندگی همه مردم ایران تاثیر خود را نشان می دهد.
یکی از مهم ترین محورهای فعالیت شرکت ملی پخش و پالایش فرآورده های نفتی، طرح های خطوط انتقال و ذخیره سازی فرآورده های نفتی است. در این زمینه، شرکت ملی پالایش و پخش تاکنون ساخت بیش از ۱۴۵۰۰ کیلومتر خطوط لوله انتقال نفت خام و فرآورده های نفتی، ساخت بیش از۱۷۰ واحد تلمبه خانه و احداث بیش از ۱۰۰ انبار و تاسیسات ذخیره سازی سوخت را انجام داده و ظرفیت انتقال فرآورده ها در خطوط مختلف را افزایش داده است.
شرکت خطوط لوله و مخابرات نفت ایران با دارا بودن ۱۲ منطقه و بیش از ۱۴ هزار کیلومتر خط لوله (شامل بیش از ۵ هزار کیلومتر خط لوله نفت خام و حدود ۹ هزار کیلومتر خط لوله انتقال فرآورده) عملیات انتقال سالانه بیش از ۱۲۳ میلیارد لیتر نفت خام و فرآورده در کشور را از میدانهای نفتی به پالایشگاه های کشور و پس از آن به مبادی مصرف که عمدتا رو به مرکز و شمال کشور است، به انجام می رساند. در واقع شرکت خطوط لوله و مخابرات نفت ایران که از شرکت های زیرمجموعه پالایش و پخش، متولی انتقال نفت خام به پالایشگاه ها و همچنین انتقال فرآورده های پالایشگاه ها به انبارهای اصلی نفت و مراکز عمده مصرف بعضاً، فرودگاه ها، پتروشیمی ها و نیروگاه ها می باشد. با توجه به اینکه عمر متوسط خطوط لوله ۳۰ سال است، بهره برداری از خطوط جدید و گسترش آنها، به نوعی نوسازی شریان حیاتی انتقال فرآورده ها هم می باشد، و مدت عمر خط لوله افزایش یافته و از نظر پدافند غیر عامل در شرایط بحرانی در انتقال پایدار و مطمئن فرآورده ها نقش بسزایی ایفا می کند.
موضوع مهمتر در توسعه و نوسازی خطوط لوله انتقال نفت و فرآورده های نفتی اینکه به طور متوسط بیش از ۸۰ درصد اقلام و تجهیزات مورد نیاز شامل تجهیزات ابزار دقیق، سیستم های کنترل، پمپ ها، تابلوهای برق و شیرآلات، تجهیزات مورد نیاز تعمیر توربینها ساخت داخل است. در واقع در کنار اشتغال زایی خطوط لوله انتقال فرآورده های نفتی، استفاده از دانش و توان مهندسی داخلی در اجرای این پروژه ها مطرح است که علاوه بر مستندسازی آن ها، امکان انتقال دانش همچون انتقال و صدور فرآورده امکانپذیر می باشد.
توسعه و نوسازی خطوط جدید انتقال فرآورده های نفتی، با توجه به روز بودن و پیگرانی هوشمند از نشت در خطوط انتقال جلوگیری کرده و مانع از اتلاف منابع ملی و هدرروی فرارورده های نفتی در شبکه انتقال، اختلال در فعالیت پالایشگاه و مصرف کنندگان شده و به حفظ محیط زیست کمک می کند.
شایان ذکر است که ظرفیت پالایشگاهی ایران در سال ۱۳۵۷ به میزان ۱ میلیون و ۸۶ هزار بشکه در روز بود و با بهره برداری از پالایشگاه ستاره خلیج فارس به ۲ میلیون و ۲۲۵ هزار بشکه در روز رسیده است. در سال ۱۳۵۷، ۸ منطقه عملیاتی در شرکت خط لوله و مخابرات نفت وجود داشت که شامل ۷۷۹۴ کیلومتر خط لوله بود که این میزان اکنون به بیش از ۱۴ هزار کیلومتر رسیده است. همچنین در سال ۱۳۵۷ قابلیت ذخیره سازی ۸۰۰ میلیون لیتر نفت خام و فرآورده در شرکت خطوط لوله و مخابرات وجود داشت که هم اکنون ظرفیت ذخیره سازی، به ۲ میلیارد و ۷۰۰ میلیون لیتر رسیده است.
در این میان سه پروژه کلیدی ۱-خط لوله شازند-قم-ری، ۲-خط لوله نایین-کاشان-ری و ۳-خط لوله تبریز-خوی-ارومیه حائز اهمیت است که با ساخت و بهره برداری از آنها، رکورد انتقال فرآورده های نفتی در کشور از طریق خطوط فوق الذکر شکسته شده است. نکته حائز اهمیت اینکه باید بر نقش مهندس صادق آبادی، مدیر عامل جوان و پر انرژی شرکت ملی پخش و پالایش فرآورده های نفتی، در تسریع بهره برداری از پروژه های مذکور تاکید نمود.
سه پروژه خط لوله انتقال فرآورده های نفتی فوق، از پروژه های استراتژیک کشور است که افزایش ظرفیت تولید طرحهای توسعه ای پالایشگاه های شازند، آبادان، بندرعباس، تبریز و ستاره خلیج فارس را به مبادی مصرف در مرکز، شمال و شمال غرب کشور هدایت می کند. در واقع انتقال ایمن و پایدار در شبکه خطوط لوله را موجب شده و انعطاف پذیری عملیاتی بالایی در انتقال فرآورده در زمان اوج مصرف را ایجاد کرده و باعث افزایش ظرفیت انتقال ۶۰۰ هزار بشکه ای فرآورده نفتی در روز می شود. مضافا مسیر انتقال فرآورده ها را در مقایسه با خطوط قدیم و تردد تانکرهای سوخت کوتاه تر می کند و در زمان و هزینه صرفه جویی می کند. همچنین با افزایش ظرفیت انتقال، امکان صادرات به کشورهای همجوار فراهم خواهد شد.
نکته ای که در طراحی این خطوط جدید علاوه بر مکان یابی اصولی در نظر گرفته شده، اینکه در کنار تامین نیاز داخلی به همراه امکان صادرات، مورد توجه مسوولان بوده است. مضافا اینکه شاخص عدالت اجتماعی و محرومیت زدایی، در طراحی مسیر در راستای توزیع مناسب فرآورده دیده شده است.
از آنجا که نقطه تلاقی دو خط لوله “شازند-قم-ری” و “نایین-کاشان-ری”، و خط لوله انتقال نفت در حوزه استحفاظی شرکت خطوط لوله و مخابرات نفت تهران قرار دارد، این منطقه ۱۶ خط خروجی و ۸ خط ورودی دارد و بزرگترین ترمینال نفتی کشور و منطقه به شمار می آید که علاوه بر تامین نفت خام و فرآورده نیمه شمالی کشور، تامین سوخت مورد نیاز نیروگاه های گیلان، دماوند، باقرشهر، شهید رجایی و منتظرقائم و نیز فرودگاه های بین المللی امام خمینی و مهرآباد تهران را نیز بر عهده دارد.
در صورت اتصال پالایشگاه اصفهان به این رینگ بویژه در نیمه شرقی کشور، علاوه بر تامین نیاز این مناطق، امکان صادرات فرآورده به کشورهای همسایه پاکستان و افغانستان نیز فراهم است.
در ادامه ویژگی های سه پروژه خطوط لوله انتقال فرآورده های نفتی که اخیرا به بهره برداری رسیده یا خواهد رسید، مورد بررسی و ارزیابی قرار می گیرد.
خط لوله شازند-قم-ری:
ساخت این پروژه از سال ۱۳۹۴ آغاز شد و اهداف طرح؛ انتقال فرآورده های تولیدی پالایشگاه شازند اراک به قم و در نهایت به استان تهران از طریق خط لوله ۲۶ اینچی به طول ۲۹۲ کیلومتر با پوشش پلی اتیلن و با ظرفیت ۳۰۰ هزار بشکه در روز است. محرومیت زدایی، کاهش حمل و نقل بین شهری و انتقال فرآورد های نفتی به محل های مصرف از مزایای این پروژه است. میزان سرمایه گذاری این پروژه، ۲۲۰۰ میلیارد ریال و از طریق منابع داخلی بوده است.
کارفرمای این پروژه، شرکت ملی مهندسی و ساختمان نفت ایران و پیمانکار آن هم قرارگاه سازندگی خاتم الانبیاء (گروه تخصصی نیرو گستر) در قالب EPC بوده که سهم ساخت داخل در این پروژه ۱۰۰ درصد است.
با بهره برداری از این خط لوله فرآورده های نفتی طرح توسعه پالایشگاه های شازند و آبادان به ری منتقل می شود. این خط لوله از کنار انبار نفت شهر قم عبور کرده و یکی از خطوط اصلی تامین کننده انبار نفت ری و مرکز کشور محسوب می شود.
خط لوله نایین-کاشان-ری:
ساخت این پروژه از سال ۱۳۹۳ آغاز شد و از اهداف این پروژه، انتقال بخشی از فرآورده های نفتی (نفت گاز ، نفت سفید، بنزین و بنزین سوپر) تولیدی پالایشگاه های ستاره خلیج فارس، بندرعباس و پالایشگاه هرمز به نایین و کاشان و از آنجا به تهران است. ظرفیت ذخیره سازی این طرح ۳۰۰ هزار متر مکعب فرآورده در نایین و ظرفیت انتقال آن هم ۲۰۴ هزار بشکه در روز فرآورده های نفتی است.
این طرح شامل احداث ۴۲۰ کیلومتر خط لوله به قطر ۲۰اینچ مجهز به سیستم نشت یاب ، ۴۲۰ کیلومتر کابل گذاری فیبر نوری ، احداث ده دستگاه مخازن تعادلی (سقف ثابت و متحرک) جمعا با ظرفیت ۳۰۰ هزار متر مکعب فرآورده در نایین ، تاسیسات یک مرکز انتقال نفت در نائین ، تاسیسات مرکز انتقال نفت در کاشان، احداث ترمینال در تاسیسات ری ، دو پست برق ۶۳ کیوولت در نائین و کاشان و ۶ کیلومتر خط انتقال برق فشار قوی در کاشان می باشد.
میزان سرمایه گذاری پروژه ۹۲۸۶ میلیارد ریال از طریق منابع داخلی بوده است. کارفرمای پروژه شرکت ملی مهندسی و ساختمان نفت ایران و پیمانکار پروژه “مشارکت نصر” (شرکت های دانیال پترو، نصر میثاق اهواز، گسترش خدمات صنعتی ایران و مهندسین مشاور بینا) به صورت EPC بوده است. سهم ساخت داخل در این پروژه ۹۲٫۵ درصد می باشد.
با راه اندازی این مسیر انتقال ایمن و پایدار روزانه ۲۰۰ هزار بشکه فرآورده از این خط میسر شده و انعطاف پذیری عملیاتی بسیار بالایی در انتقال فرآورده خصوصا در زمان اوج مصرف ایجاد می شود و ظرفیت انتقال نفت و فرآورده های نفتی افزایش چشمگیری می یابد. در واقع، طول خطوط لوله انتقال نفت کشور با بهره برداری از خط لوله نایین- کاشان- ری و خط لوله شازند- قم- ری، ۷۰۰ کیلومتر افزایش مییابد.
با راهاندازی خط لوله ۲۰ اینچ نائین–کاشان–ری، مسیر ارسال فرآوردههای نفتی از منطقه بندرعباس تا منطقه ری کوتاه شده است. همان گونه که اشاره شد، خطوط لوله و مخابرات نفت منطقه تهران به عنوان نقطه ثقل حیاتی، نفت خام و فرآورده های تولیدی در جنوب را به نیمه شمالی کشور انتقال می دهد، این منطقه ۱۶ خط خروجی و ۸ خط ورودی دارد و بزرگترین ترمینال نفتی کشور و منطقه به شمار می آید.
فاز نخست این خط لوله با ظرفیت انتقال روزانه ۱۸۰ هزار بشکه فرآورده نفتی (معادل ۲۷.۵ میلیون لیتر) در سال ۹۷ راهاندازی و تحویل شرکت خطوط لوله و مخابرات نفت منطقه تهران شده بود و با راهاندازی فاز دوم، ظرفیت انتقال این خط به روزانه ۲۰۵ هزار بشکه (معادل ۳۰ میلیون لیتر) افزایش یافته است. روزانه ۳۰ میلیون لیتر بنزین یورو تولیدی در پالایشگاه ستاره خلیج فارس به مرکز کشور از طریق این خط لوله انجام می شود. در واقع، این پروژه، به دنبال افزایش ظرفیت تولیدی در پالایشگاه های بندرعباس و ستاره خلیجفارس و با هدف رفع تنگناهای انتقال بنزین پالایشگاه ستاره خلیج فارس طراحی و راه اندازی شده است. انتقال فرآورده های تولیدی به مرکز کشور از طریق این خط لوله و خط لوله آبادان – اهواز انجام می شود.
از دیگر مزایای این پروژه، صرفه جویی در هزینه های توزیع، پاسخگویی نیازهای تهران و مناطق شمالی کشور که در برنامه های توسعه ای کشور پیش بینی شده است و امکان ارسال مستقیم فرآورده های کنونی به علاوه تولیدات آینده طرح های جدید پالایشگاهی در جنوب کشور با صرف زمان و هزینه کمتر به تهران می باشد.
تبریز-خوی-ارومیه:
عملیات اجرایی این پروژه از سال ۱۳۹۲ آغاز شده است. احداث خط لوله ۱۴ اینچ از تبریز به ارومیه و انشعاب ۱۰ اینچ خوی، احداث تلمبه خانه تبریز ، تلمبه خانه سلماس ، پایانه خوی ، پایانه ارومیه، از اقدامات انجام شده برای تکمیل این پروژه می باشد. با بهرهبرداری از خط لوله تبریز- خوی -ارومیه افزایش ظرفیت انتقال فرآورده نفت سفید، نفت گاز و بنزین تا ۶۰ هزار بشکه در روز محقق شده و قابلیت افزایش تا ۱۰۰۰۰۰ بشکه در روز فرآورده های رنگین نفتی از تبریز به ارومیه و امکان برداشت ۳۵۰۰۰ بشکه در روز در خوی را دارد.
احداث خط لوله فرآورده های نفتی به قطر ۱۴ با پوشش پلی اتیلن از تبریز (جنب پالایشگاه) به پایانه ارومیه (جنب انبار نفت جدید ارومیه) از طریق شمال دریاچه ارومیه به طول ۲۲۰کیلومتر، احداث خط لوله انشعابی ۱۰ با پوشش پلی اتیلن در حد فاصل سلماس – خوی به طول ۱۲ کیلومتر ، احداث تاسیسات مربوطه شامل تغییرات تلمبه خانه در تبریز و پایانه ارومیه، احداث خط لوله ۸ اتصال پایانه قدیم به پایانه جدید ارومیه به طول ۱۶ کیلومتر و احداث پایانه خوی از اهداف تعیین شده در اجرای پروژه افزایش ظرفیت انتقال «تبریز– خوی– ارومیه» هستند.
پروژه خط لوله «تبریز- خوی –ارومیه» با ۳۳۰۷ میلیارد ریال از محل منابع داخلی تامین سرمایه شده و در قالب قرارداد PC به مدت ۶ سال با حمایت شرکت های داخلی اجرایی شده است. این پروژه به صورتEPC در شرایطی به یک پیمانکار داخلی واگذار شد که بخش E (مهندسی) آن از قبل توسط شرکت ملی مهندسی ساختمان نفت ایران انجام شده است. سهم ساخت داخل در این پروژه ۸۳ درصد می باشد. کارفرمای پروژه شرکت ملی مهندسی و ساختمان نفت بوده و پیمانکار آن رامپکو و مشاور پروژه هم پارسیکان می باشد.
هم اکنون انتقال فرآورده های مورد نیاز بخشی از استان کردستان و آذربایجان غربی با استفاده از خط لوله قدیم جنوب دریاچه ارومیه (با ظرفیت ۶۵ هزار بشکه در روز) و تردد تانکرهای سوخت در جاده های این مناطق تامین می شود. با راه اندازی خط لوله تبریز، خوی، ارومیه با هدف انتقال فرآورده های نفتی پالایشگاه تبریز (شمالغرب کشور)، از تردد حدود ۷۵۰ تانکر تریلی حامل سوخت در جاده های این استان جلوگیری می شود که ثمرات بسیاری خواهد داشت.
در صورت افزایش تولید محصولات پالایشگاه های داخلی در آینده و احتمال صادرات فرآورده به کشورهای همسایه شمالغرب از جمله ترکیه، جمهوری آذربایجان، ارمنستان و اقلیم کردستان عراق، خط لوله جدید این امکان را به راحتی فراهم خواهد کرد. شایان ذکر است که قبل از اجرای پروژه تمام امکان سنجی های زیست محیطی انجام و مجوزهای مربوط اخذ شده است.
شرکت خطوط لوله و مخابرات نفت منطقه شمال غرب با طول بیش از ۲۰۰۰ کیلومتر نفت خام پالایشگاه تبریز و فرآورده های نفتی مورد نیاز استانهای زنجان، اردبیل و آذربایجان شرقی و غربی، بخشی از خوراک پتروشیمی تبریز و سوخت نیروگاه های تبریز، اردبیل، ارومیه و سلطانیه زنجان را تامین می کند. این شرکت روزانه ۱۱۵ هزار بشکه (۱۸ میلیون لیتر) نفت خام را به پالایشگاه تبریز انتقال می دهد و پس از برش نفتی آن را دوباره تحویل گرفته و به ارومیه، میاندوآب و سایر مناطق شمالغرب کشور ارسال می کند.
نظرات و تجربیات شما لغو پاسخ
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.